مرضیه دارابی – خبرنگار: پرسپولیس در سال‌های اخیر تیم اول ایران بوده است. شروع روزهای خوب پرسپولیس زمانی بود که این تیم خواست یک تیم بی‌نظیر باشد و شد.
وقتی برانکو به ایران آمد پرسپولیس اوضاع خوبی نداشت. مرد کروات جدای از نسخه فنی که برای موفقیت این تیم پیچیده بود، یک یادگار خوب برای پرسپولیس گذاشت. یادگاری که بعد از رفتنش نیز در این تیم ماند و حالا همه امیدوار هستند که هرکسی در راس امور فنی باشگاه باشد، از این یادگار به‌خوبی محافظت کند: تیم بودن، یکی بودن و یا همان همدلی.
تیمی که این فاکتورها را داشته باشد، تا سرحد جان برای رسیدن به موفقیت می‌جنگد. پرسپولیس در این سال‌ها جان داد تا جام گرفت. منافع تیمی برایش در اولویت بود و همه به محض ورود به تیم، می‌دانستند که اینجا با بقیه تیم‌ها فرق می کند.
***
تیمی که با پنجره بسته موفق شد به فینال آسیا برسد. این کار بزرگی بود که فقط از پرسپولیسِ همدل برمی‌آمد. بازی‌هایی که برانکو به زور می‌توانست ارنج ۱۱ نفره را در زمین بچیند و برای تعویض مهره شاخصی روی نیمکت نداشت. بازیکنانی در فینال آسیا بازی کردند که شاید در حالت عادی در دیدار معمولی و نه‌چندان مهم لیگ هم فرصت بازی به آن‌ها نمی‌رسید. با این وجود، تیم بودن و همدلی، بیش از هر فاکتور دیگری به کار این تیم آمد.
بازی به بازی به هدفی که داشت نزدیک‌تر شد و در فینال واقعا زورش به حریف تا دندان مسلح ژاپنی نرسید. رسیدن به فینال آسیا با پنجره بسته آن‌قدر بزرگ و ارزشمند بود که شکست در فینال را پوشش دهد.
برانکو وقتی که رفت میراث بزرگی از خود بر جای گذاشت، میراثی که به کالدرون و سپس یحیی گل‌محمدی رسید و هر ۲ نیز از آن محافظت کردند.
پرسپولیس در این سال‌ها توانست شاکله اصلی خود را حفظ کرده و با کمترین تغییرات ممکن را فصل را آغاز کند. هرچند به دلیل مشکلات مالی و عدم پایبندی مدیریت‌های وقت باشگاه به تعهدات‌شان، برخی از بازیکنان کلیدی در بدترین مقطع ممکن از تیم جدا شدند، اما در ادامه جای خالی آن‌ها نیز پر شد.
اصلِ «تیم بودن» و «همدلی» نیز هر فصل به فصل بعدی منتقل شد.
***
بعد از سال‌ها اقتدار، حالا انتظار این است که باشگاه شرایطی را ایجاد کند که استخوان‌بندی اصلی تیم حفظ شوند. جدایی چندین بازیکن اجتناب‌ناپذیر است. آن‌هایی که پیشنهادهای خوب مالی از تیم‌های خارجی دارند؛ اما خواسته بزرگی نیست که بازیکنانی که یحیی گل‌محمدی آن‌ها را می‌خواهد لااقل جذب تیم‌های داخلی نشوند.
در این بین رقیب از مدت‌ها قبل هوچیگری را آغاز کرده که با وجود ناکامی چندین ساله، ذره‌ای ازنظر بودجه‌ای از پرسپولیس عقب نیفتد. به رسمی غلط و غیرقابل‌توجیه، متولی هر ۲ تیم وزارت ورزش است. ۲ تیمی که در رقابت شدید با هم هستند و دربی‌های‌شان همیشه حساس و پرحاشیه است.
هر ۲ اما تحت نظر وزارت ورزش بوده و بودجه دولتی می‌گیرند. جالب اینجاست که برتری محسوس پرسپولیس در این سال‌ها و درآمدزایی فوق‌العاده‌اش از محل ۲ بار فینالیست شدن در لیگ قهرمانان آسیا هم باعث نشده که از شرایط مالی بهتری برخوردار باشد.
به همین دلیل نگران فصل آینده هستیم. فصلی که باید اول از همه مراقب بود که بازیکنان به خاطر بدقولی در انجام تعهدات، روانه دیگر تیم‌ها شوند.
قطعا چندین قهرمانی متوالی و عملکرد خوب بازیکنان در فصول گذشته، پیشنهادهای خوبی را برای هر یک از بازیکنان پرسپولیس به همراه خواهد داشت.
باشگاه باید خیلی سریع برای عقد تمدید قرارداد اقدام کند. جدایی کنعانی زادگان نیز موضوع دیگری است که حتما یحیی گل محمدی و همکارانش برای آن چاره‌ای اندیشیده‌اند تا خط دفاعی منسجم پرسپولیس دچار خلأ نشود.
با کادر کاملا پرسپولیسی و افراد باتجربه‌ای که کنار تیم هستند، به نظر می‌رسد حفظ همدلی و عادتِ خوبِ نباختن در اولویت باشد.
این تیم هنوز فصل برایش تمام نشده و باید به لیگ قهرمانان آسیا، جایی که یک کار نیمه‌تمام بزرگ دارد، فکر کند.
