باشگاه پرتغالي براي صدور رضايتنامه مغانلو 750 هزار دلار مي خواهدپرسپوليس نمی‌تواند، سپاهان چطور
ابراهیم فتاحی – خبرنگار: بیانیه دیروز باشگاه پرسپولیس عجیب‌وغریب بود. آنچه درباره باشگاه سانتاکلارا عنوان شده است، رسم و رفتاری نیست که از یک باشگاه حرفه‌ای سراغ داریم. به‌هرحال لیگ پرتغال هم دارای سابقه زیادی در فوتبال اروپا است. بی‌پاسخ گذاشتن یک نامه رسمی هم از یک‌طرف برخلاف آداب حرفه‌ای است و از سوی دیگر دور از آداب امور اداری.
البته این روزها زیاد می‌شنویم که نامه یا سوالات پرسپولیس بی‌جواب مانده است. از کنفدراسیون فوتبال گرفته که می‌گویند وقتی از آن‌ها پرسیده‌اند پول پرسپولیس را بر اساس کدام‌یک از موازین بین‌المللی نمی‌دهند، گرفته تا همین مورد اخیر.
البته فعلا قصد نداریم خیلی از این وجه وارد ماجرا شویم تا بعد در فرصت مناسب و شاید بعداز نامه سومی که همین شرایط برایش پیش بیاید.
الان با توجه به همین بیانیه اخیر پرسپولیس سوال پیش آمده است که مگر بین باشگاه سانتاکلارا و سپاهان چه گذشته است که حتی پاسخ به نامه پرسپولیس از حوصله آن‌ها خارج است یا اینکه نمی‌خواهند سندی رسمی دست پرسپولیس باشد؟
این مساله چه ضرری برای سانتاکلارا می‌تواند داشته باشد؟ به نظر که هیچ. البته اینجا می‌تواند برای بعضی تولید دردسر کند. بالاخره هر رقمی که به پرسپولیس اعلان شود یعنی هر کس دیگر که موفق شده شهریار مغانلو را بگیرد، همان‌قدر هزینه کرده است.
*زور دلال یا سپاهان
نکته کلیدی همین جاست. باشگاه پرسپولیس در بیانیه خود اعلام کرد؛ در نامه خود اعلام آمادگی کرده است شرایط باشگاه سانتاکلارا برای هر 2 حالت انتقال دائمی یا ادامه انتقال قرضی را بررسی کند. درنهایت جواب رسمی نیامده است. چت کرده‌اند که اگر پرسپولیس 750 هزار یورویی پرداخت می‌کند آماده مذاکره است. البته در بیانیه پرسپولیس معلوم نیست که این رقم برای انتقال دائمی است یا قرضی. به نظر که باید برای انتقال قطعی باشد. با این اوصاف یا پرسپولیس باید خروج خود از مذاکره را اعلام کرده باشد یا پیشنهاد متقابل خود را مطرح کند. کدام‌یک از این 2 اتفاق افتاده است و معلوم نیست ولی خب این روزها همه حضور مغانلو را در سپاهان قطعی می‌دانند. در این میان یک سوال دیگر هم وجود دارد اینکه دلیل کراهت باشگاه پرتغالی از ورود به مذاکره با پرسپولیس متاثر از عملکرد دلال ماجراست یا اقدام سپاهان؟
*خرج که از جیب صنعت بود، حاتم طایی شدن آسان بود
عدد 750 هزار یورویی برای رضایتنامه مغانلو از دیروز در حالی مطرح شد که در تمام گمانه‌زنی‌ها از دریافت رضایتنامه توسط سپاهان در ازای پرداخت 500 هزار دلار صحبت شده است. خب البته آن‌ها قرار است یک بازیکن هم بدهند.
شاید اگر ما هم جای مدیران سانتاکلارا بودیم و می‌دیدیم یک دلال توانسته است برای این بازیکن 500 هزار دلار برای‌مان بگیرد، اخلاق‌مان به این شکل می‌شد. به‌هرحال عدد غیرقابل هضمی برای رضایتنامه یک بازیکن ایرانی برای بازی در یک تیم ایرانی است. در فوتبال ایران چنین ارقامی منطقی به نظر نمی‌رسند و این جدای از رقمی قرارداد خود مغانلو خواهد بود با توجه به نیازی که برای جلب نظرش و بهتر کردن حالش پس از جدایی از پرسپولیس دارد نمی‌تواند یک رقم عادی باشد. البته عادی از نظر فضای کلی فوتبال ایران نه از منظر نگاه تیم‌های صنعتی. این هزینه از چه محلی در حال انجام است. به‌هرحال تعارف ندارد که درآمد هیچ یک از تیم‌های صنعتی از فضای خود فوتبال که نمی‌تواند بیش از پرسپولیس باشد. با این اوصاف این پول باید از جای دیگری تزریق شود، و خرج هم اگر از جیب صنعت بود، حاتم طایی شدن هم آسان بود. صنعت هم که مثلا متعلق به همه مردم است. آن هم جدای از بحث سهامداران.
*پرتغال، خریدار فولاد ایران
درحالی‌که به چگونگی و چرایی شرایط موجود فکر می‌کنیم ناگهان ذهن‌مان به سمت ماجرای حواله‌ها می‌رود که در صنعت تازگی ندارد. مثلا حواله‌های خودرو در صنعت خودرو یا حواله‌های فولاد که اصلا نمی‌دانیم چیست و فرایندش چگونه است؟ ولی بعد با خودمان فکر می‌کنیم آیا چنین مقوله‌ای می‌تواند از ایران به پرتغال هم پل بزند؟ به‌هرحال تا قبل از بالا گرفتن تحریم‌های بانکی، همین پرتغال از مقاصد و مشتریان درست و حسابی فولاد ایران بود. البته این‌ها فقط سوالاتی است که وجود دارد. به‌هرحال ذهن آدم به هزار و یک راه می‌رود بس که این رقم 500 هزار دلاری که همه می‌گویند و 750 هزار یورویی که حالا مطرح شده است، برای رضایتنامه یک بازیکن ایرانی و آمدنش به یک تیم ایرانی بزرگ است. خودش به تنهایی با رقمی که محتمل است به بازیکن داده شود، می‌تواند از 35 میلیارد هم بگذرد. البته راه دیگرش هم این است که مثلا گفته شود باشگاهیی که از پرسپولیس 750 هزار یورو خواسته است مثلا از سپاهان 200 هزار یورو با یک قلمکاری خواسته باشد.
*ماهیگیری تیم‌های صنعتی در آب گل‌آلود تغییر وزرا
اینجا یک چیزهایی باهم جور درنمی‌آید که به همین راحتی قابل رفع‌ورجوع کردن نیست. صدری، رییس هیات مدیره پرسپولیس، درمورد اینکه آیا تعیین سقف قرارداد برای نقل و انتقالات باشگاه پرسپولیس صحت دارد، پاسخ داد: این موضوع را وزارت خانه به ما اعلام می‌کند و چیزی نیست که در هیات مدیره بخواهد درباره‌اش تصمیم بگیرد.
یک زمانی باشگاه بر اساس برآورد درآمدی خود سقف تعیین می‌کند یک بحث است و یک زمانی، این را وزارتخانه مشخص می‌کند. البته در مورد همان حالت اول هم منطقی نیست تیمی که قاعدتاً باید درآمد کمتری داشته باشد بتواند بیشتر خرج کند ولی حالا که بحث وزارتخانه به میان آمده است و با توجه به خروج قریب‌الوقوع وزیر ورزش، عضو منصوب هیات مدیره‌اش، همه مسایل را روی دایره ریخته است، این سوال پیش می‌آید که مگر هر 2 وزارت ورزش و … و وزارت صنعت … برای یک دولت نبوده‌اند. پس چگونه است که یکی برای تیم‌های تحت نظرش بدون اینکه امکانات مالی تامین کند، محدودیت می‌گذارد و دخالت این‌گونه دارد و آن یکی در دیزی را باز گذاشته است؟
یعنی این دولت که رفت سر آخر یک کار طبق وحدت رویه و اصولی انجام نداد که دل‌مان خوش باشد و خدا خودش با آن‌ها که آمده‌اند آخر و عاقبت ما را به خیر کند.
از سوی دیگر به نظر می‌رسد تیم‌های صنعتی و شرکت‌های بالادستی آن‌ها از این پدیده بین الوزرا که قبلی بودن و رفتنش معلوم نیست و بعدی هم هنوز نیامده است خوب بهره‌برداری کردند.
نهادهای نظارتی هم که کلا به تشر زدن اکتفا کردند و صد رحمت به همان قمپزهای ارتش عثمانی.
