مرضیه دارابی – خبرنگار: تصمیمات غیر کارشناسی دارد پدر ورزش را درمی‌آورد. بعد از غرامت ۱۷۰ میلیاردی، حالا انگار قرار است بلای بزرگ‌تر سر فوتبال‌مان بیاید، هم خطر تعلیق را این بار به خاطر منع ورود بازیکنان و مربیان خارجی به لیگ برتر را بالای سرمان احساس می‌کنیم و هم قیمت بازیکنان ایرانی چند برابر شده است.
گویی فوتبال ایران با سرعتی عجیب در مسیر ورشکستگی پیش می‌رود. پرسپولیس هم مثل خیلی دیگر از تیم‌ها، با حاشیه‌هایی روبه‌رو است. از رفتن چند ستاره گرفته تا اختلاف‌نظر یحیی گل‌محمدی با مدیریت باشگاه.
در همین رابطه با کاپیتان پیشین سرخپوشان و سرمربی فعلی تیم ملی نوجوانان گفت‌وگویی داشتیم. صحبت‌های حسین عبدی با روزنامه پرسپولیس را در زیر می‌خوانید:
– اصلاً اوضاع جالب به نظر نمی‌رسد.
من خبر دقیقی از باشگاه ندارم. فقط یک‌چیزهایی شنیده‌ام.
– یحیی با شما همبازی بوده، به حتم روحیاتش را می‌شناسید.
به‌هرحال بازیگری با مربیگری فرق اساسی دارد. درهرصورت یک سری فاکتورهایی در خصوص قبول یا عدم قبول مسوولیت وجود دارد که باید دید کدام‌شان رعایت شده است. من فکر می‌کنم اگر قرارداد کادر فنی ۲ ساله است، چه دیدگاهی در مورد تأمین نظر آن‌ها وجود داشته، یعنی برنامه‌ریزی ۲ ساله داشته‌ای. منابع درآمدی به چه شکل بوده، به هر صورت اگر دید حرفه‌ای و بلندمدت حاکم بوده، نباید در انتهای فصل شاهد جدایی ۲ نفر می‌بودیم. نمی‌شود برای مربی برنامه و دیدگاه بلندمدت وجود داشته باشد و برای بازیکن نداشته باشد. اینجا بحث مدیریتی خیلی مهم جلوه می‌کند. یک باشگاه باید سازمان اینچنینی داشته باشد. یعنی این‌طور نیست که فقط یک نفر پشت قضیه باشد. یک باشگاه، مجموعه‌ای است از بازیکن، مربی، مدیریت، تدارکات و کلی عوامل دیگر ازجمله امکانات. وقتی هرکدام این‌ها سر جای خودش نباشد، مشکل به وجود می‌آید.
– موضوع این است که تیم فصل آینده و یارگیری‌ها دارد با نظر گل‌محمدی انجام می‌شود، اما او به خاطر اختلافی که پیش‌آمده صحبت از استعفا بعد از لیگ قهرمانان آسیا را مطرح کرده.
احساس من این است که اگر قرارداد کادر فنی ۲ ساله باشد و تیم هم با لیست او دارد بسته می‌شود، بحث استعفا خیلی نمی‌تواند جدی باشد. احساسم این را می‌گوید. البته پرسپولیس در این مقطع به آرامش احتیاج دارد، شرایط سختی است. همه باید کمک کنند که آرامش به تیم برگردد. وقتی همه‌چیز عالی و خوب است، طبیعتاً مشکلی برای همکاری وجود ندارد، در شرایط سخت هست که باید کمک کرد حاشیه‌ها جمع شود.
– ضمن اینکه توقع از سرمربی‌ای که کاملاً پرسپولیسی است، همین است، آن‌هم درجایی که برانکو با پنجره بسته ماند و تیمش را قهرمان کرد.
درهرصورت احتیاج است که آرامش به پرسپولیس برگردد. من فکر می‌کنم با این شرایط بحث استعفا منتفی است. هم هوادار و هم مدیریت به این موضوع کمک کنند تا بتوانیم فصل خوبی را شروع کنیم، ضمن اینکه لیگ قهرمانان آسیا را هم در پیش داریم.
– جدایی علیپور و ترابی به نظر اصلاً اتفاق خوبی برای پرسپولیس نبود.
هر ۲ بازیکن گلزن و خوبی بودند، علیپور که زمان ما از تیم راه‌آهن آمد، آن‌وقت خیلی جوان و بی‌تجربه بود ولی استعداد زیادی داشت و خیلی هم سختکوش بود. او، مهدی طارمی و احمد نوراللهی هم به همین شکل. حالا باتجربه شده‌اند. بازیکن بزرگ می‌خواهد پیشرفت کند. اما ترابی یک ساله آمده و حالا هم رفته است. باشگاه غیر از پویایی، وظیفه دارد که بازیکن را در شرایطی قرار دهد که ترانسفر شود اما آیا برای آن‌ها جایگزین پیداکرده‌ایم؟ علیپور، طارمی و … جوان بودند،‌ بزرگ شدند و حق طبیعی‌شان هست که بروند، اما بازیکن جدید و خوبی داریم که جایگزین‌شان کنیم؟
– خلاء بیرانوند هم در بازی‌های اخیر کاملاً احساس شد.
یکی از بزرگ‌ترین فاکتورهایی که پرسپولیس در این چند سال داشت، گل نخوردن و سخت گل خوردن بود. بیرانوند در سال اول و دوم حضورش در پرسپولیس، درصد خطر و ریسک روی دروازه‌ را بسیار پایین آورد. این کار را به کمک خط دفاعی خوبی که داشتیم انجام داد ولی الان بعد از رفتنش در چند بازی گل‌های بدی دریافت کردیم و چند بازی را از دست دادیم. این‌ها تلنگر جدی است.
– با قانونی که در مورد منع استفاده از بازیکنان و مربیان خارجی در لیگ برتر اعمال‌شده، این‌طور که گفته‌شده بار دیگر با خطر تعلیق مواجه شده‌ایم.
ما نمی‌توانیم همه‌چیز را باهم بخواهیم. طبیعتاً یک‌چیزهایی را نخواهیم، یک سری قوانینی وجود دارد که علیه ما اعمال می‌شود. اگر لیگ حرفه‌‌ای می‌خواهیم یک سری فاکتورهایی را مشتمل می‌شود. اینکه بازیکن بیاید و برود تا ترانسفر مارکت داشته باشیم. رفتن و آمدن همراه هم است. نمی‌شود ازیک‌طرف لیگ حرفه‌ای بخواهیم و از طرف دیگر اجازه عقد قرارداد با بازیکن خارجی را ندهیم. ما داریم لیگ محلی و منطقه‌ای برگزار می‌کنیم. این‌گونه تصمیمات احساسی روی همه جوانب فوتبال تأثیر منفی می‌گذارد. اینکه جلوی حضور بازیکن خارجی را بگیریم که دلار نگیرد و بعد ببینیم قیمت بازیکنان داخلی از خارجی‌ها بیشتر شده است. این‌ها تصمیمات احساسی است. یک‌زمانی من نوجوان بودم، یک‌دفعه اعلام کردند که هرکسی باید در منطقه خودش بازی کند، این هم از آن قانون‌های من‌درآوردی‌شان بود. یعنی باید آدرس خانه‌ات را می‌گفتی و آنجا بازی می‌کردی. من شهرری بودم، بعد آمدیم جمهوری. یعنی این مساله برای باشگاه‌ها معضلی شده بود. بعد طرح ۲۸ ساله‌های را گذاشتند که از مسخره‌ترین طرح‌ها بود که فقط می‌توانست در ایران اجرا شود. حالا الان منع استفاده از بازیکنان و مربیان خارجی. این هم مثل اقتصادمان هست.
– و این روزها شاهد رشد چند برابری قراردادهای بازیکنان داخلی شده‌ایم.
واقعاً این طرح چه کمکی به فوتبال کرد؟ همه ما می‌دانیم مشکل فوتبال کجاست. بعید می‌دانم آن‌هایی که این تصمیم را گرفته‌اند، ندانند داستان چیست. بهتر است آن مشکلات را درست کنیم. الان جلوی حضور بازیکنان و مربیان خارجی را گرفته‌اند و بعد بازیکن برای ۲ فصل قرار است ۱۲ تا ۲۰ میلیارد بگیرد. این پول بر چه مبنایی قرار است به بازیکن داده شود؟ من اصلاً متوجه نشدم. الان تصور می‌کنیم که بازیکن خارجی نمی‌آید و دلار نمی‌دهیم، از آن طرف قرارداد بازیکنان هزار درصد اضافه‌شده، این چه طرحی است؟ چطور می‌خواهند جلوی عقد این قراردادها را بگیرند. اصلاً می‌خواهید هیچ بازیکنی قرارداد نبندد و بیاییم دورهم جمع‌شویم و فوتبال بازی کنیم. مگر می‌شود لیگ‌مان حرفه‌ای باشد و خارجی نباشد و بعد بازیکن ایرانی این‌قدر گران شود؟ امکانات هم ندهیم. بعد توقع هم داشته باشیم که تیم ملی‌مان همه حریفانش را ببرد و مدعی جهانی باشد.