این سرزمین از این تاخت‌وتازهای وحشیانه بسیار سراغ دارد. بار دیگر خود را آماده کرده‌اند. نه عجیب است و نه تاز‌گی دارد. به آن خو گرفته‌ایم. مهاجمانی که این شهر را بی‌دفاع می‌پندارند و قلمرو شیران را عرصه پرسه زنی خود می‌دانند.
آثارش را همین حالا هم می‌توان دید. غافل هستند از دیوارهای بلند و نامرئی که این سرزمین را در حصار خود محافظت می‌کنند و همین است که این شیر هراز چند گاهی که نعره برمی‌آورد، از شغال‌ها فقط زوزه باقی می‌ماند.
باید از اکنون منتظر باشیم. منتظر ائتلاف‌هایی که شکل می‌گیرند و حقارت را فریاد می‌زنند. آن‌ها صبر و قرار از کف داده‌اند برای این‌که فینال آسیا از راه برسد. اشتیاقی که وصف‌ناشدنی است. امید بستند به آن چوب‌هایی که لای چرخ گذاشته‌اند. داستان و قصه نمی‌خوانیم. همین دیروز دیدیم که می‌شود خواسته‌های یک تیم دیگر را برآورده کرد. می‌شود که بخواهد یک بازی به هر دلیل معوق بماند حتی بدون آن‌که دلیلی قانع‌کننده داشته باشد. دیدیم که خواسته آن‌ها برای لغو بازی روا می‌شود و خواسته ما برای بازی کردن، نه!!
*دغدغه جمع‌کردن مردم از خیابان‌ها
راستی پرسپولیس اگر قهرمان شود اولین دغدغه چه خواهد بود؟ خنده‌دار است. شاید هم خجالت‌آور است که برای بعد از قهرمانی از دغدغه سخن می‌گوییم ولی این دغدغه وجود دارد. مساله این است که با قهرمانی پرسپولیس چگونه باید مردم را از خیابان جمع کرد.
ما در ایران یک راه حل تضمین‌شده برای حل مسایل داریم اینکه اول سراغ پاک کردن صورت مساله می‌رویم. نتیجه‌اش می‌شود این‌که تا ۱۹ روز قبل از بازی فینال اصلا بازی رسمی نکرده‌ایم. نتیجه‌اش می‌شود این‌که یک جریانی راه می‌افتد که کار به محرومیت گلزن اول تیم بکشد. اگر فینالی نبود الان این استرس را نداشتند ولی خب امید ما به بچه مدرسه‌ای‌ها بود. آن‌عده که گویی یک ماموریت و مسوولیت را انجام داده بودند بس که هیچ‌کس به آن‌ها کاری نداشت. به شکل عجیبی هم کسی به آن‌ها توجهی نداشت. به نظر نیاز به هیچ توضیح بیشتری نیست، غیر از این‌که در این مهلت باقی‌مانده باید خیلی مراقب آب و غذای این بچه‌ها بود هرچند در این دوره و زمانه خیلی راحت می‌شود افکار آدم‌ها را به هم‌ریخت.
*پرسپولیسی‌ها آماده
پرسپولیسی‌ها منتظر، آماده و مهیا باشند که هجومی در راه است. نگویید از کجا، نپرسید چگونه؟ از هر سو و به هر روشی که بشود. اصلا نیازی نیست خبری از جایی داشته باشیم. اصلا اجازه بدهید که بگویم خبری نداریم و فقط بر اساس تجربه سخن می‌گوییم و رسمی که وجود دارد.
قهرمانی در اولین دوره لیگ حرفه‌ای ایران را به یاد دارید؟ یا قهرمانی دراماتیک سال ۸۷ را ، بعدش با ما چه کردند؟ قهرمانی جام حذفی در انزلی را به یاد دارید؟ در آن جا که اصلا صبر نشد مراسم اهدای جام انجام شود و بعد از آن شروع کنند. از همان سوت پایان بازی، قهرمانی را به کام ما زهرمار کردند.
بعد از قهرمانی اول با برانکو را به یاد بیاورید. چه داستان‌هایی که به راه نیفتاد. کار به‌جایی رسید که به بازیکن می‌گفتند برای پرسپولیس بازی نکن. بعد به هوادار خط می‌دادند که به برانکو فشار بیاورد برای باج دادن به بازیکن خائن!
بعد از قهرمانی دوم چه شد. دیگر خود برانکو می‌خواست بگذارد و برود. از قبل آن کار خودشان را کرده بودند. پرسپولیس محروم شده بود.
بعد از قهرمانی سوم که برانکو خودش هم فهمید جای ماندن نیست. پول و احترام و این حرف‌ها بهانه بود. حالا هرقدر هم سفیر ایران در کرواسی، بعضی اظهارات منسوب را رد کند. روزگار هوادار را سیاه کردند بعد آن قهرمانی.
در پایان نیم‌فصل وقتی معلوم شد پرسپولیس بازهم حلوای رقبا را بار گذاشته است، چه اتفاقی افتاد؟
راستی وقتی فصل با یحیی تمام شد، چه قدر وقت کردیم از اولین پوکر تاریخ فوتبال باشگاهی ایران لذت ببریم. من که همان‌جا وسط هیاهوی جشن در آزادی اشکم درآمده بود. انگار قرار بود بعد از پایان مراسم ما را به مسلخ ببرند. با خودم می‌گفتم خوب تماشا کن که خدا می‌داند برای تکرار نشدن این صحنه چه بلاهایی که سر ما نیاورند. این تاخت‌وتازها هیچ‌گاه پایان ندارد. انتظار دارید این بار به ما رحم کنند؟ به تمام برنامه‌های‌شان می‌رسیدند اگر پرسپولیس به فینال نرسیده و این ۲ میلیون دلار را نگرفته بود. اصلا نمی‌توانید فکرش را هم کنید که پرسپولیس چه وضعیتی می‌شد. هیچ‌کس هم هوای پرسپولیس را نداشت. علی رغبتی هم برای خودش یک‌چیزی گفت، شما زیاد جدی نگیرید. اصلا خدا را شکر که رییس جمهور نه برای این پرسپولیس کاری کرد و نه قرار است کاری کند. چون برای هر قسمتی که خواست کاری انجام بدهد، نتیجه‌اش را دیدیم.
*تاخت‌وتاز بر پرسپولیس بعد از فینال
پرسپولیس بنا بر همان رسمی که در بالا به آن اشاره کردیم برای بعد از فینال آسیا عرصه تاخت‌وتاز خواهد شد. افراد و گروه‌های مختلفی با انگیزه‌های متفاوت در این امر سهیم خواهند بود. از همین حالا بعضی برای جبران تمام کمبودهای خود منتظر هستند که پرسپولیس در روز فینال برنده مسابقه نباشد. برای آن‌ها اصلا این مساله اهمیتی ندارد که پرسپولیس با راهیابی به فینال فراتر از حد و مرزهایی رفت که در شرایط مشابه اصلا در قواره شخصیتی دیگر تیم‌های ایران نیست. ما با آدم‌هایی روبرو خواهیم بود که در اصطلاح به آن‌ها سایکو پث می‌گویند و یک اختلال روحی است.
از سوی دیگر کم نیستند آن‌هایی که منتظر تسویه حساب‌های شخصی هستند چه با خود پرسپولیس یا عوامل آن مثل یحیی و مدیرانش یا با افرادی مثل وزیر برای این‌که وی را مجبور به پذیرش خواسته‌های خود در حوزه پرسپولیس کنند.
یک گروهی هم هستند که در چنین مواقعی فرصت را برای تحریک تماشاگر و هوادار و بیرون کشیدن تنش از مسایل داخل تیم خواهد بود. هر یک از آن‌ها خواسته‌هایی دارند که برای رسیدن به آن به راهکار واحدی می‌رسند و آن استفاده از جو سنگین بعد از ناکامی است در حالی که برای پرسپولیسی که با آن شرایط به فینال رسید، کلمه ناکامی بی‌معنی ترین عبارت دنیاست.
و اما وضعیت قهرمانی آسیا را تصور کنیم. می‌گویند در پیروزی‌ها و قهرمانی‌ها مشکلات پنهان می‌ماند. درست است ولی این مساله دشمنان را هوشیار می‌کند. پرسپولیس را فرض کنید که قرار است تا ۷ میلیون دلار به آن تزریق شود. از همین حالا می‌گویم که مدعیان زیادی هستند که در این حالت شمشیر را برای مدیران چنین پرسپولیس از رو می‌بندند تا یا خود به آن ورود کنند و یا عوامل و کس و کادر خودشان را به آن بفرستند. بوی پول که بیاید مشام بسیاری تیز می‌شود. سراغ مقام و مسوول می‌روند. سراغ ادمین‌ها می‌روند و خلاصه هر کاری که بتوانند انجام بدهند.
شرط بندها هم طرف دیگر ماجرا هستند به ویژه آن‌هایی که ابزار و ارتباط دارند و ممکن است بخواهند روی اسب بازنده شرط ببندند. مساله دیگر این است که فشارها برای معرفی یک قهرمان جدید در فوتبال ایران بیشتر خواهد شد. این‌ها یعنی تاخت‌وتاز به پرسپولیس از هر سو. شاید فکر کنید داوران ، عوامل مسابقات، مراجع انضباطی فوتبال، رسانه و شبکه‌های اجتماعی ابزار کار این افراد باشد ولی مهم‌ترین ابزار آن‌ها ما هواداران خواهیم بود و باید بسیار مراقب باشیم.