درد امروز ما این است که اصلا چرا به لفظ هم که شده، نام پرسپولیس را می‌برند. مطالبه می‌کنیم به امید ان که بار دیگر از بیم این مطالبه حتی در روز خوشی هم به طمع برداشتن توشه‌ای برای خویش، گرد خان پرسپولیس نگردند.
این روزها که در تعریف نادرستی از کامیابی و ناکامی، پرسپولیس، ناکام از دوحه بازگشته است، دیگر خبری از آن پیام‌ها، قربان صدقه رفتن‌ها، وعده‌های پاداش و هیچ یک از این‌ها نیست. این‌که حضور در فینال برای بسیاری تیم‌ها در اطراف و اکناف، آرزو و اوج کامیابی است و برای ما خاطره و ناکامی یک بحث جداگانه است و این‌که اهالی شهرت و قدرت تا دیروز دنبال پرسپولیس بودند و حالا اصلا آن را نمی‌شناسند بحثی دیگر. البته ای کاش اصلا نمی‌شناختند تا هیچ‌گاه سراغ ما را هم نگیرند و ایضا برای ما نسخه هم نمی‌پیچیدند.
راستی آن‌هایی که قبل از راهی شدن پرسپولیس برای فینال لیگ قهرمانان. تماس تلفنی گرفتند یا پیغام فرستادند حالا کجا هستند؟ قبل از این ها کجا بودند؟ همان روزهایی که پرسپولیس توی سر خودش می‌زد برای افتضاح دستوری که منجر به پرونده برانکو شد. آن‌که گذشت. گذشته‌ها، گذشته است. بر سر جریان کالدرون و بودیمیر کجا خواهند بود. اصلا این ها هیچ. لازم نیست برای ما در دیگر عرصه‌ها پشت دنیایی را به خاک برسانند . بیایند این ۲میلیون و ۶۰۰ هزار دلار ما را بدون آن‌که تکه و پاره شود به تهران بیاورند. اصلا معادلش را این‌جا به ما بدهند. آن پاداش هم بماند برای آن‌ها کنار همه آن ارزهایی که اگر قرار باشد آن‌ها را به زور هم به ما بدهند، بعضی نمی‌گذارند.
*محدودیت، نصیب پرسپولیس از دولت
شب قبل از بازی با ذوب‌آهن وزیر ورزش به اردوی پرسپولیس رفت. هنوز قرار بود آن بازی انجام شود. مسابقه‌ای که شاید برگزاری آن جلوی بعضی اشتباهات در روز فینال را می‌گرفت. در جمع اعضای تیم گفتند که رییس‌جمهور هم آرزوی موفقیت کرده است. گفتند قول پاداش داده‌اند برای قهرمانی پرسپولیس. دست‌شان هم درد نکند. پرسپولیس، همان شب پاداش خودش را گرفت. بازی لغو شد. البته به دولت ارتباط نداشت. منظور توالی اتفاق‌ها و خیر و برکت دست‌هاست. وگرنه اختیار بازی که دست سازمان لیگ بود و سازمان لیگ ما هم که مستقل‌ترین ارگان و نهاد است لابد.
البته حرف ما چیز دیگری است. حرف بر سر مشکلات گذشته و آینده است. الان باید خیلی شاکر باشیم که برابر ورزشگاه‌های استقلال، درفشی‌فر و شهدای گمنام هم برای ماست. بعد از تمام کارهایی که پرسپولیس برای این کشور انجام داد. بعد از درآمدهایی که ایجاد کرد، این هم نصیب خودش شد. البته بایت این هم سپاسگذاریم فقط با توجه به وعده‌ای که داده شد والبته حالا شرط تحقق ان فراهم نشد لازم است بگوییم. پرسپولیس سرمایه معنوی و مادی کشور است. اوضاع خوبی ندارد. باید به دادش رسید. آیا در آینده که مشکلات بود هم به یادش خواهید بود؟ وقت دادن پول کالدرون و بودیمیر برسد، چطور؟ این توجه‌ها برای آن زمان هم خواهد بود یا فقط برای زمانی بود که پرسپولیس ممکن بود اولین قهرمان ایرانی لیگ قهرمانان آسیا باشد؟
آقای رییس‌جمهور، حالا که متوجه شدید پرسپولیسی وجود دارد که کار نشدنی را شدنی می‌کند و پرچم فوتبال ایران را بالا می‌برد. ای کاش بدانید این دولتی بودن و قوانین مربوط به آن تا به امروز خیلی چیزها را از پرسپولیس گرفته است. این دولتی بودن باعث شده است تا همه اختیارش دست دولت باشد ولی این اتوبان را یک طرفه ساخته‌اند، گویی آن را رو به آخرت ساخته‌اند که برگشتی ندارد. از این دولتی بودن فقط محدودیت‌ها و محرومیت‌هایش نصیب پرسپولیس بوده است. پاداش لازم نیست. شما اگر شدنی بود حق مطلب را ادا کنید.
*آقای قالیباف موفقیت به بیش از آرزو نیاز دارد
راستی رییس مجلس هم قبل از سفر تیم، خیلی ما را شرمنده خودشان کردند. با مدیرعامل و سرمربی صحبت و برای ما آرزوی موفقیت کردند. چیزی هم نمانده بود که نام‌شان کنار پرسپولیس برای قهرمانی در اسیا ثبت شود. به ایشان هم لابد بابت ورزشگاه شهید کاظمی مدیون هستیم. فقط مشکل این‌جاست که خبر داریم هزینه انجام شده در ایجاد و نگهداری ورزشگاه و بلا استفاده ماندنش نزدیک بود کار دست شورای شهر بدهد.
مساله این است که هر چند به نظر بسیاری امور کشور با همین آرزو کردن‌ها پیش می‌رود که اوضاع این گونه است ولی حد اقل در فوتبال، موفقیت با آرزو کردن، امکان‌پذیر نیست.
پرسپولیس، از مجلس هم نصیب کمی نداشته است. حالا که آرزوی موفقیت دارید، بسم‌ا… امیدواریم اتاق فکرها در حوزه پرسپولیس فقط همین تماس تلفنی را نسخه نکرده باشند. نصیب پرسپولیس از مجلس نماینه‌هایی بوده است که برای رای، بدون بررسی و منطق پست این تیم و ان تیم درآمده‌اند و علیه پرسپولیس، مستقیم یا غیر مستقیم، با نامه یا حرف علیه پرسپولیس عمل کرده‌اند. درست است که به دوره‌های قبلی مربوط بود ولی به هر حال نصیب پرسپولیس از مجلس بود. نصیب دیگر این است که پرسپولیس را دولتی می‌دانند پس به مسایل آن ورود می‌کنند ولی وقتی پای امکانات و بودجه دولتی می‌شود دریغ از یک ریال. قانون گذاشتند که رفتن پول دولت به سمت ورزش قهرمانی و حرفهای ممنوع ولی فکری نکردند براغی این که ورزش حرفهای و قهرمانی بتواند به حقش برسد. شما که آرزویش را کردید، حداقل مقدماتش را فراهم بیاورید. پای کار هست.
