حدودا ۳ سال قبل بود که پرسپولیس در یک بازی عقب‌افتاده از لیگ برتر باید مقابل پیکان قرار می‌گرفت. آن روزها تیم از جذب بازیکن محروم بود و علیرضا بیرانوند و احمد نوراللهی را به دلیل حضور در تیم ملی بزرگسالان، حمید طاهرخانی به دلیل همراهی تیم امید و بشار رسن را به علت حضور در تیم ملی کشورش در اختیار نداشت. محمد انصاری و حسین ماهینی هم مصدوم بودند تا دست برانکو حسابی روی نیمکت خالی باشد.
با اینکه کمبود بازیکن شرایط خیلی سختی برای تیم به وجود آورده بود، اما سازمان لیگ در اقدامی بی‌رحمانه و برخلاف مقررات فیفا، تیم پرسپولیس را که خسته از مسابقات آسیایی بود مجبور کرد بازی عقب‌افتاده‌اش را بدون ملی‌پوشانش برگزار کند و برانکو باوجود نارضایتی، تیم نصف و نیمه‌اش را به مصاف پیکان فرستاد. همان روزها بودند تیم‌هایی که با یک، دوجین ستاره از نبود ملی پوشان امید خود بهانه‌ای ساختند برای اینکه به میدان نروند و مثل امروز با تهدید به بازی نکردن از لیگ، خواسته خود را پیش می‌بردند. اما همان‌طور که گفته شد پرسپولیس باوجوداینکه می‌توانست در فیفا دی بازی نکند برابر پیکان حاضر شد و در شرایطی که در نیمه اول با یک گل از حریف خود عقب‌افتاده بود، در دقایق پایانی کامبک زد و با گل‌های علیپور و کامیابی نیا پیروز از میدان خارج شد.
این خاطره را یادآوری کردم تا اول از همه تلنگری زده باشم به بازیکنان پرسپولیس که قرار است از این پس برای کسب پنجمین قهرمانی متوالی در لیگ برتر با رقیبان داخلی مبارزه کنند و دوباره بعد از کسب یک افتخار دیگر زیر آماج حسادت و تهمت‌های ناجوانمردانه رقبا قرارگرفته‌اند.
حال و هوای این روزهای تیم درست شبیه به وقتی است که آن‌ها از فینال آسیایی ۲۰۱۸ بازگشته بودند. از یک‌طرف بازی‌ها هر روز فشرده تر می‌شد و با هر ۳ امتیازی که تیم می‌گرفت هجمه رقبا افزایش می‌یافت، ولی درنهایت آن‌ها برای اولین بار در یک‌فصل توانستند هم‌زمان به قهرمانی لیگ و حذفی دست پیدا کنند. آن‌هم در شرایطی که مشکلات سرخپوشان کم نبود. علاوه بر اینکه پنجره نقل و انتقالات تیم همچنان بسته بود و برانکو حق جذب بازیکن نداشت، برخی از ستاره های تاثیر گذار خود را هم در کوران مسابقات آسیایی از دست داده بود که ازجمله آن‌ها باید به وحید امیری، فرشاد احمدزاده و صادق محرمی اشاره کرد که تیم را به هوای بازی در اروپا ترک گفتند. زمانی که این نفرات جدا شدند، تیم تا مرحله یک‌هشتم رسیده بود، یعنی پرسپولیس در شرایطی تیم‌های قدرتمند الدحیل و السد را حذف کرد و به فینال رسید که به‌سختی ۱۱ بازیکن می‌شد. تیم آن روزها هر ۴ روز یک‌بار در لیگ و آسیا به میدان می‌رفت و در برخی بازی‌ها به خاطر اردوهای تیم ملی مجبور بود بدون ملی‌پوشانش بازی کند. به‌طوری که ۵ روز بعد از دربی برگشت راهی قطر شد و در بازی نیمه‌نهایی مقابل السد به زمین رفت. در دور رفت لیگ برتر هجدهم نیز ۴ روز بعد از دربی با تیم الوصل در مرحله گروهی بازی و این تیم را مثل السد شکست داد. پرسپولیس قهرمانی جام حذفی را هم در شرایطی بدست آورد که تیم مدعی پرمهره و مدعی سپاهان را در نیمه‌نهایی حذف کرده بود. قبل از این بازی هم یک رقابت سنگین با السد در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا داشت که توانست این تیم متمول قطری را شکست دهد. می‌شود گفت سرخپوشان آن‌قدر در سال‌های گذشته زمین‌خورده‌اند و بلند شده‌اند که دیگر ترسی از روبه‌رو شدن با هیچ قدرتی را ندارند. پرسپولیسی که ما می‌شناسیم برایش فرقی ندارد حریفش تیم‌های پرستاره قطری و عربستانی باشند یا مدعیان سنتی لیگ. قهرمان چند دوره اخیر لیگ برتر به اینکه مسابقات پرفشار باشد عادت کرده است و یاد گرفته که از سختی و مشکلات فرار نکند و برای رسیدن به هدف خود تا نهایت توان بجنگند.
اصلا چرا راه دور برویم مگر در همین مسابقات اخیر لیگ قهرمانان آسیا که پرسپولیس برای دومین بار نشان نقره آسیا را بدست آورد، از خودی و غیر خودی کم ضربه خورد یا آن‌همه مشکل ریز و درشت سر راه این تیم سبز نشد؟ از جا به جایی مدیران گرفته تا جدایی کالدرون و ستاره های تیم نظیر علیرضا بیرانوند، علی علیپور، مهدی ترابی و شجاع خلیل زاده. یعنی گل محمدی در همه خطوط یک مهره اصلی‌اش را از دست داد، ولی توانست پرسپولیس را تا فینال برساند، آن‌هم بدون حتی یک میزبانی. همان‌طور که می‌دانید کنفدراسیون فوتبال آسیا تیم‌های ایرانی را از میزبانی در دور گروهی محروم کرده بود و بعد از اینکه باشگاه‌ها توانستند موافقت ای اف سی را برای دور برگشت بگیرند، سر و کله ویروس منحوس کرونا پیدا شد تا قطر میزبانی همه تیم‌ها را بر عهده بگیرد. ادامه مسابقات لیگ قهرمانان آسیا در فشرده‌ترین حالت ممکن و با سختگیری تمام برای رعایت پروتکل‌های بهداشتی برگزار شد. به‌طوری که تیم‌ها هر ۳ روز یک بار مسابقه می‌دادند و تیم الهلال در همان ابتدای کار به خاطر تعداد بالای کرونایی هایش از دور مسابقات کنار گذاشته شد. سپاهان و شهرخودرو که در همان مرحله گروهی حذف شدند و استقلالی‌ها هم نتوانستند فشار مسابقات را تحمل کنند و به پاختاکور در یک‌هشتم باختند. ولی پرسپولیس تا لحظه آخر پا پس نکشید و باوجود محرومیت عیسی آل کثیر، بهترین گلزن خود و شیطنت عربستانی ها به فینال رسید. اما متاسفانه به دلیل وقفه‌ای که در مسابقات افتاد و مهم‌تر از آن دور بودن از شرایط بازی، جام را به نماینده کره واگذار کرد. اما با شناختی که از مجموعه پرسپولیس داریم، می‌دانیم که آن‌ها هرگز خود را درگذشته مکث نمی‌کنند و این خاطره تلخ را با گرفتن جام در پایان فصل شیرین می‌کنند. این انگیزه را در ساق‌های بازیکنان پرسپولیس در زمین گل‌آلود وطنی دیدیم و خوشبختانه کادر فنی پرسپولیس آن‌قدر باتجربه هست که بلد باشد چطور روحیه ازدست‌رفته برخی شاگردانش را بعد از اتفاقاتی که در قطر افتاد تقویت کند یا آن‌ها را از جنگ‌های روانی حریفان دورنگه دارد.
قبل از بازی فینال این، نگرانی وجود داشت که مبادا پرسپولیس بعد از قهرمانی اشباع شود و لیگ را جدی نگیرد. عکس آن‌هم وجود داشت و در صورت از دست رفتن جام روحیه تیم می‌توانست دچار افت شود. یعنی در واقع قرار گرفتن در این موقعیت مثل شمشیر دولبه برای پرسپولیس بود اما به لطف حریفان، بازیکنان این تیم نه اشباع هستند و نه سرخورده. چرا که حسادت‌ها و کارشکنی‌ها کاری کرده است که سرخپوشان زودتر از آنچه تصور می‌شد خود را پیدا کنند و به لیگ برگردند. باید گفت پرسپولیس بیشتر قهرمانی‌هایش در سال‌های اخیر را مدیون رقیبان خود است که باعث شدند حتی در شرایط بحرانی و غم‌انگیز هم بازیکنان این تیم انگیزه برای دوباره جنگیدن پیدا کند. حریفان پرسپولیس به خیال خود با بیانیه نویسی و تهمت به این تیم می‌توانند برای خود امتیاز بخرند. ولی سخت در اشتباه هستند. اگر استقلال با تهدید توانست دربی را عقب بیندازد و فولاد، تراکتور سعی می‌کنند در این میان از آب گل‌آلود ماهی بگیرند و برای خود سفره پهن کرده‌اند چه اهمیتی دارد. بگذارید استقلالی‌ها از اینکه بین تیم‌های لیگ تفرقه انداختند خوشحال باشند، ولی دود این اتفاق‌ها آخرش به چشم خود آن‌ها خواهد رفت، چون فقط پرسپولیسی‌ها را متحدتر می‌کند. طوری که آن‌ها هر قدر حاشیه و جنجال کنند پرسپولیسی‌ها را برای قهرمانی در لیگ و برد در دربی پیش رو مصمم‌تر کرده‌اند. حرف آخر اینکه به حریفان پرسپولیس توصیه می‌کنیم یک بار دیگر این ۲ فصلی را که پرسپولیس در آسیا فینالیست شد مرور کنند شاید بفهمند برای قهرمانی باید تلاش کرد و سختی کشید نه اینکه دنبال رقابت در بیرون از زمین بود. قطعا تیمی که می‌تواند ۷ بازی سنگین را در ۱۹ روز مقابل تیم‌های قدرتمند آسیایی انجام دهد این‌قدر قدرت دارد که از پس بازی‌های عقب‌افتاده‌اش در لیگ بربیاید. تازه ۸ هفته از لیگ گذشته است و هنوز به نیم‌فصل هم نرسیده‌ایم، این‌همه ترس برای چیست؟ البته همین‌که حریفان فقط دنبال مساوی شدن تعداد بازی‌های هستند و نمی‌گویند تاریخ و ساعت بازی‌های‌شان باید با پرسپولیس یکی باشد جای شکر دارد، وگرنه خدا می‌دانست که سازمان لیگ چه شلم شوربایی می‌خواست رقم بزند.